Det er nesten som å gå tilbake i tid. Å sitte på venterommet hos legevakta og ikkje vite når du får kome til. Det gir ein følelse av barndom. Ei rar kjensle.
Kor mange er før deg (ganske mange ser det ut til) kor sjuke er dei, kva andre akutte ting dukkar opp som gjer ventetida enno lenger? Og kor akutt behov har eg for ein sjekk?
Eg kjenner det på meg, eg er ikkje meg sjølv. Slik går det når kroppen sler seg vrang. Og då er det berre å vente då, og mimre tilbake på gamle dagar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar